Onvergetelijke dag …

Intussen weer thuis dwalen de gedachten nog regelmatig af... Vrijdag 18 mei

Het zetten van de wekker was als verwacht overbodig….Om 04.00 uur staan de oogjes wijd open. Adrenaline giert door iedere ader. Zelfs vergeet ik even de pijn in de voet. Een iets te enthousiaste jump richting toilet corrigeert direct dit euforische gevoel. Vrijdag 18 mei. De dag waar zolang naar uit is gekeken. Door de hele groep. En door mij minimaal zo erg. De eetzaal is geladen met gezonde spanning. De havermout krijgt nog een plekje toebedeeld in de maagstreek. De eerste – en hoogstwaarschijnlijk niet de laatste – banaan van de dag wordt naar binnen gepropt. Iedereen is er klaar voor. Zelfs de weergoden zijn ons gunstig gezind. In tegenstelling tot de afgelopen nachten is er de afgelopen tien uur amper neerslag gevallen. En ook als de duisternis ons vergezeld terwijl we naar de busjes wandelen is het droog.

Vijf busjes gevuld met een zestal kanjers legt het achttal kilometers af naar de start. Onder ons zien we Rift Valley ontwaken. Een onbeschrijfelijk uitzicht bezorgt me het gevoel van absoluut geluk. Op de startplaats krioelt het intussen van de bedrijvigheid. Handen schudden met de guides. Zoals altijd een energieke Marko die de boel samen met Lornah heerlijk opwarmt. Wat valt alles fantastisch samen. Wat is het toch waanzinnig dat iedereen vandaag het beste beentje voorzet om er een fantastische dag van te maken. Lornah benadrukt nog een laatste keer dat het vooral belangrijk is dat we heel de finish halen. Ik laat mijn voet even meeluisteren…

Dan is het echt zover… Het ‘startschot’ klinkt. De rode klei wacht. Achter elke hoop lacht een puntige steen de zool van je schoen tegemoet. De voeten zoeken het pad. Glibberen vaak weg om een meter verder weer enig houvast te kunnen krijgen. Eigenlijk moet het de blik voortdurend op de ondergrond gericht zijn om valpartijen te voorkomen. Maar de omgeving is te mooi. Die fantastische mensen. Uit alle hoeken en gaten klinkt het ‘How are you?’. De talloze high-fives die ik uitdeel leveren me zoveel warmte op dat ik de energierekening flink omlaag kan brengen. Wat een fantastisch land.

Het genot wint het voortdurend van de pijn. Terwijl ik voortdurend zoek om de rechtervoet te ontzien glijden de kilometers voorbij. Met geen enkele verwachting ging ik van start. We zien het wel. Vooral iets meemaken van hetgeen waar ik zolang naar uit heb gekeken. Kijken hoe de deelnemers kunnen genieten van hetgeen waarvoor ze zoveel opzij hebben gezet. Natuurlijk zien ze af. Maar ik zie ze vooral genieten. Voortdurend fotograferen. Contact zoeken met hun supporters. Soms emotioneel van geluk. Dit is de slagroom op de taart. Wat een ongelofelijke week hebben we gehad. Zoveel dingen gezien. Maar ook zoveel dingen gedeeld. Mooie dingen, maar ook moeilijke zaken. Alewijn, Annelies. En die dekselse Vleerlaag. Wat een verhaal. Wat een vent. Glimlachend denk ik eraan hoe hij waarschijnlijk binnen een halfuur over de finish dendert. De blanke Keniaan.

De steile asfaltweg heeft me intussen in Iten afgeleverd. Heel even klinkt het stemmetje. ‘Dat ik ook rechtdoor kan en binnen een kilometer van mijn douche kan genieten’…Ik luister niet en sla af richting het 15 km punt. Banaantje, water. En weer doorgaan. We duiken weer vol in het platteland. Uit de verte klinken de aanmoedigingsliederen van het schoolplein. Als ik passeer hou ik het niet droog. Zo’n 50 jonge kids zingen me met een brede glimlach toe. Het parcours laat ik even voor wat het is. Ik laat de kinderschaar tot groot plezier weten niet eerder het schoolplein te verlaten voordat ik van iedereen een high-five heb gehad. Wat een genot. Luid lachend laat ik de kids en de juffen achter.

Vlak voor het 20 km punt loopt voor het eerst collega Walther me achterop. Wat een weg hebben we afgelegd om hier te komen. En nu lopen we hem gewoon, samen. In de verte doemt een van de weinige mobiele toiletten op. Wat een organisatie. De darmen zingen luidkeels dat ze deze dixi grondig willen verkennen. Maar echt rustig zitten is er niet bij. Een slot ontbreekt. En als dan ook een passerende meisjesklas nieuwsgierig oprukt naar mijn tijdelijke onderkomen, gaat de broek snel omhoog.

De voeten zoeken. De pijn wordt heftiger. Iedere keer op gang komen wordt steeds moeilijker. De voet afwikkelen is niet meer mogelijk. Bij 25 km kan ik nog één keer de ervaringen uitwisselen met de anderen. Daarna… begint de lange eenzame strijd. Het hardlopen maakt plaats voor joggen. Het joggen wordt ingeruild voor slepen. En uiteindelijk gaat het slepen over in wandelen. Bij de 30 kilometer uit de dokter voor het eerste zijn ernstige zorgen. ‘Wil je niet stoppen?’ Een eerlijke antwoord zou hebben betekent dat ik 2 seconden later naast hem in de ziekenauto had plaatsgenomen. Maar de geest weigert eerlijke antwoorden.

We vechten door. De laatste deelnemer haalt me in. De laatste 9 kilometer moet ik het helemaal zelf doen. Reutelend achter mij houdt de ambulance mij voortdurend in de gaten. Ik voel me niet best. Pijn, misselijk, leeg, warm. Ik probeer het wandeltempo hoog te houden. Nog ruim een uur en ik moet de finish kunnen halen. Bij zo’n 38 km wordt de klei verlaten. De laatste episode van deze heroïsche dag. De high-way.

Zwalkend langs de track van Lornah. Bemoedigende woorden van locals. De kilometers kruipen naar de 40. De beloofde drankpost is intussen al opgeruimd. Het laatste water in mijn flesje moet me naar de finish helpen. Hoe ben ik hier beland? Echt geen idee. Geen minuut had er gisteren aan gedacht dat ik zover zou komen. En nu doemt daar gewoon de finish op. Terug het kleipad op. Nog 500 meter. Je gaat het doen. Big-friend Timo Limo gooit nog één keer al zijn Keniaanse tanden bloot. Bijna smekend vraag ik hem of hij er voor kan zorgen dat ik minimaal joggend de eindstreep over kan.

Wat een hel. Ik hoor andere deelnemers roepen, schreeuwen. Marko coacht me door de laatste meters. In de verte klinken de Keniaanse klanken. De omroeper gilt dat de laatste loper in aantocht is. Dat ben ik, realiseer ik me nu pas. Ik heb het gehaald. Ik heb het gewoon gehaald. Thuis gaat door mijn gedachten. Tranen wellen op. Nooit heb ik me zo gevoeld. Kapot met een grote K. Pijn met een grote P. Daar is de streep. Collega-in-crime Walther vangt me eerst op. Daarna de stoel. Terwijl de Keniaanse dames hun fantastische gezang over me heen laten komen. Wat een waanzinnige dag was dit. Er zijn van de die dingen die je nooit zult vergeten… Denk dat dit er één van zal worden....