We gaan het 'gewoon' doen

Natuurlijk heb je wel enig idee hoe zo’n eerste editie van een event kan verlopen. Je hebt er niet voor niets ziel en zaligheid ingegooid. En niet voor niets er echt alles aan gedaan om het voor de deelnemers de week van hun leven te laten worden. Schaven, kneden, opbouwen, neerzetten. De sportieve prestatie vooropzetten. Maar tegelijkertijd ook de kennismaking met alles wat Kenia op het gebied van hardlopen te bieden heeft. En natuurlijk ook laten zien waarvoor deze toppers zich een jaar lang hebben ingezet. Vandaag eindelijk even de tijd om de tussenbalans op te maken. Even een momentje van rust nemen om het avontuur de revue te laten passeren. Even genieten van wat er tot nu allemaal al is gebeurd.

Wat een reis Een groep met zeer verschillende mensen die uit is gegroeid tot een fantastisch gemotiveerd gezelschap. Waar veel gelachen wordt. Waar tegelijkertijd ook niet geschroomd wordt de emoties met elkaar te delen. Duizenden kilometers van huis met een sportieve, sociale missie als doel, ontstaat er een mooie chemie. De groep geniet van de fascinerende omgeving. Iedere minuut op de loopschoenen wordt ervaren hoe bijzonder dit is. Hollen met de Kenianen. Het blijft zo’n bijzonder schouwspel. Honderden super goede lopers die iedere dag hun kilometers maken. Een looptechniek en een uithoudingsvermogen waar we allemaal stik jaloers op zijn. Hoe bijzonder is het dat de groep hier de trainingen onder leiding van voormalig Olympiër Marko Koers kan afwerken. Of net als gisteren. Dat er ineens twee winnaars van de Rotterdam Marathon - Marius Kipserem en Kenneth Kipkemoi - voor de groep staan. Het zijn allemaal puzzelstukjes die deze week tot een gigantisch mooi geheel aan het maken zijn. En dan heb ik het nog niet eens over de twee lekkerste taartstukken gehad…

Het bezoek aan de school dinsdag zal ik niet snel vergeten. Niet alleen de indruk die de leerlingen op mij maakten. Maar vooral ook de verhalen waarmee de deelnemers stuk voor stuk naar me toe kwamen. Dat het zo bijzonder was. Dat ze er super emotioneel onder waren. Maar vooral ook dat dit de bevestiging was dat het echt zo ontzettend de moeite waard is om hiervoor zoveel mogelijk sponsorgeld op te halen. Sponsorgeld dat ervoor zorgt dat meer dan 5000 kinderen nu al gebruik kunnen maken van schoon drinkwater en sanitair. En dat we nog steeds ons in het zweet werken om hier nog veel meer uit te halen. Figuurlijk. Maar uiteraard nog veel meer letterlijk…

Morgen 06.30 uur klinkt het startschot. De eerste editie van de UNICEF Rift Valley Marathon gaat van start. Iedere moeilijke meter hoeven we maar even aan het schoolbezoek te denken en het lopen gaat weer vanzelf … Nou ja… bijna dan. Natuurlijk gaan er talloze moeilijke momenten komen. Zeker voor mij. Eigenlijk heb ik grote vraagtekens of ik het allemaal kan. De blessure is eigenlijk te heftig om te kunnen lopen. Het hoofd wil zo ontzettend graag. Maar de rechtervoet laat me zo vaak ontzettend in de steek. Toch gaan we het proberen. Stapje voor stapje kijken hoever we gaan komen. Het zal ongetwijfeld een lange, lange dag gaan worden. We gaan het allemaal zien … en meemaken!