Eens maar …. iedere keer weer

Besmet met het hardloopvirus. Voor mijn 35ste kon ik me er ook weinig bij voorstellen. Het idee dat je eindeloos moest voorthollen. Waarom? Ik moest het antwoord schuldig blijven. Tot ruim een jaar voor de geboorte van Moos. Letterlijk trok ik de stoute schoenen aan. Vanuit onze domicilie in het Rotterdamse Oude Noorden. Het oranje fietspad aan de Gordelweg gunde ik de primeur. Het razende verkeer over de A20 als aandachtig toeschouwer. Geen idee waaraan ik begon.

Terwijl ik stiekem mij wel een doel had gesteld. Het Kralingse Bos. Daar waar honderden Rotterdammers iedere week trouw hun meters maken. Waar ik in het verleden als HEAO-student ook mijn destijds vervloekte coopertest afwerkte. Stiekem afsnijdend. Wachtend achter een boom, tot de docent was gepasseerd. Precies vijf kilometer om die mooie plas. Dat moest hem worden. Voorzichtig bestuurde ik de website van PAC-Rotterdam. Aansluiten bij een van de loopgroepen. De 10 km onder de 45 minuten lopen, was de ‘harde’ eis om op dinsdag- en donderdag met de cracks mee te mogen hobbelen. Een tijd die ik ooit weleens had gelopen. Maar recentelijk … nou nee.

Echt een doel ging ik me niet stellen. In ieder geval mochten er wat kilootjes af om wat lekkerder te kunnen lopen. Eetpatroon een beetje aanpassen. Wat minder aan Bachus geven. En vooral me strak houden aan het zelf opgesteld trainingsschema. Minimaal vier keer per week keek ik de loopschoenen aan. Een goedkeurende blik was het startsein de veters aan te snoeren en de meters te maken. Letterlijk de grenzen verleggen. Eerst het vertrouwde fietspad. Voor het eerst het kruispunt met de Crooswijkse Singel. Het aantikken van de Kralingse Plas. De eerst keer dat ik de volle ronde wist af te leggen. Stuk voor ‘milestones’  in mijn persoonlijke loopcarrière.

Na een halfjaar was daar het PAC-moment. Iedere meter in en rond het bos werd door mij verkend. Weer of geen weer. De eerste keer Coolsingel was het nog een 10-km. Het moment was zo euforisch dat ik direct besloot binnen een jaar het echte werk te beginnen. Lee Towers bezorgde me het kippenvel tot ver in de bilspleet. De 42 km door het Walhallah aan de Maas was uniek. De pijn en het afzien ook. Het mannetje met de hamer beukte vanaf de 30 km op alle onderdelen van de lichaam. De blokwoningen op de Blaak. Het bord van de laatste kilometer. En dan rechtsaf. De duizenden handen die me ritmisch naar de finish begeleiden. De finishboog. Onder de 3.30 uur. En dan het licht dat uitgaat. Tussen de dixies vind ik mezelf 10 minuten later terug. Een paar kilootjes lichter. En een lichaam dat weigert ook nog maar 1 meter te zetten. Het eerste moment van bezinning. Eens maar nooit meer. Ruim 11 jaar later zijn deze woorden intussen 12 keer uitgesproken. De marathon zal nooit mijn beste maatje worden. De aantrekkingskracht doet alleen iedere keer haar werk. Het resultaat… dat ik zelfs het gekkenwerk niet uit de weg gaat. Ruim 1000 hoogtemeters. Lopend boven de 2000 meter. De zon schroeiend in de nek. Rift Valley Marathon … ik kom eraan!

​Steun mijn marathon, help de Keniaanse kinderen, doneer !