Jaloers op Kale Nijn

De ochtenddauw verlaat de vallei. Regendruppels glijden af langs de bomen. De erfenis van de laatste regenbui die een halfuur geleden de dag aankondigde. Loopschoenen zakken langzaam weg in de rode, natte klei. Vergezeld van een slurpend geluid, vinden de maatjes 45 hun weg. Het rustige dribbeltempo leidt me naar de rand van het asfalt. Een motor die jaren geleden al afscheid heeft genomen van de knalpijp verjaagt voor even de serene rust. Snel nemen de lachende kinderen de plek van het brullende gevaarte in. Hollend, huppelend, zorgeloos, op weg naar de schoolbanken. Terwijl ze in mijn rechterooghoek snel uit zicht verdwijnen, zie ik ze links het voor het eerst opdoemen. Geruisloos. In kolonne. Gedisciplineerd. Fenomenaal. Tien uur vliegtuig. Talloze artikelen. En ademloos toekijken tijdens de grote marathons in Nederland. En nu kan ik het bijna aanraken. Het Geheim.

Het startschot is het signaal voor de Keniaanse loopmotor. Ieder onderdeel is afgesteld. Alles klopt. Spieren vullen elkaar aan. Enige vorm van vet is ver te zoeken. 42.195 meter zonder tankbeurt. Als een mantra over het asfalt. Het Geheim? Had ik maar diegenen. Had mijn school vroeger maar op 10 kilometer loopafstand gelegen. Was ik maar net als een 'gemiddelde Kalenijn' tot veedief geworden. Was ik sneller geweest. En rijker. En had ik veel meer vrouwen kunnen krijgen. En mijn kinderen tot kampioen van het asfalt kunnen maken. Moet je alle verhalen geloven...?

Het is gewoon oneerlijk. Iedere ochtend je bed uit om 05.30 uur. Iedere dag minimaal 25 km in de hardloopbenen. Elk etmaal de halters in de gym laten kletteren. En elke maaltijd heerlijk vetloos aan de maïspap. Altijd maar werkend naar de ultieme droom. Leven als een monnik op loopschoenen. De beste loper worden van je land. Opvallen bij de internationale managers. Hopen op een lucratief startbewijs bij de grote, internationale wedstrijden. Je pensioen veiligstellen. Ontsnappen aan het uitzichtloze bestaan op de Keniaanse akkers.

Was ik maar zo’n Kale Nijn. Dan liep ik hier nu niet als een behaarde, verdwaalde, Lange Jan. Uitgerust met antilooptechniek. Met het schaamrood op de kaken me voortbewegend als een stijve boomstronk. Wat zou ik ook graag deel uitmaken van die uitgebalanceerde looptrein die als een TGV dendert langs de kant van de weg. Stap voor stap. De kilometerteller voorzien van nieuwe input. Kilometer voor kilometer. Op weg naar Iten. Op weg naar die volgende internationale wedstrijd. Op weg naar de top. En altijd … zwijgzaam. Geheimen moet je immers niet delen. Petje af.

Steun mijn marathon, help de Keniaanse kinderen, doneer !​