Zwetend voor water

Ineens was het daar. Midden in de nacht. Ondanks de bittere kou die zich meester had gemaakt van de Utrechtse Heuvelrug. Badend in het zweet. Eerst nog ondefinieerbaar. Eerst nog een paar pogingen om het te ontkennen. Tevergeefs. Steeds weer knagend. Steeds weer dat stemmetje. Het hardloopspookje had zich gemeld.

Eigenlijk was ik er heel zeker over. Het was mooi geweest. Iedere keer dat het startschot klonk. Trouw de trainingsarbeid geleverd. Geleefd volgens de uitgebalanceerde schema’s. Gelet op de voeding. Heerlijk lopen tot de 30 km. En totaal geen druk opgelegd. Maar ondanks al dit moois viel het vaak genoeg allemaal vies tegen. Die marathon.

Met uitzondering van de eerste keer. De euforie dat ik voor het eerst de 42 km hardlopend volbracht. Pas na de finishstreep kwam de pijn en de emotie. Dat dranghek op de afgeladen Coolsingel. Vol schaamte, maar ook onuitwisbaar.. Mijn steun en toeverlaat voor 10 seconden. Die blik van totale onbegrip bij de oude vrouw die mij aankeek. De verbouwereerde blik zal ik nooit vergeten. Met Tsunami-kracht lanceerde ik de resterende maaginhoud over het asfalt. Mijn lichaam had duidelijk de limiet aangegeven.

Ieder jaar stopte ik de herinneringen weg. De uitdaging won het van afzien. De tijd die ik erin stopte had ik er voor over. Maandenlang investeren voor dat ene moment. Een thuisfront dat mij gelukkig mijn gang liet gaan. En ook de gedachten aan hen die mij er vaak doorslepen. Belandend in de flow denk ik vaak aan hen. Hoe super het me ze gaat. Dat ik me zo gelukkig met hen prijst. De glimlach die langzaam het grimas van mijn gezicht verdrijft.

Tot de afgelopen 010-editie. Zelfs weken na het passeren van de finish wist ik het zeker. Het was mooi geweest. Lopen ok, maar de marathon nog eens … nou nee. Dit gevoel hield ik vast. Zelfs nog tot afgelopen oktober. Als veredelde training stond ik geblesseerd toch weer aan de start in het Olympisch Stadion. Na zo’n 25 km nam ik voor het eerst geen enkel risico. Heftige pijn in de heupzone maakte plaats voor een korte wandeling naar de metro. Strompelend naar de achtergelaten tassen. De marathon was ik in no-time vergeten… Het boek leek echt dichtgeslagen.

Totdat de Keniaanse Heintje Davids zich meldde. De combi van de ultieme hardloopuitdaging en het mooie goede doel. De twijfel om toch nog een keer … . Wat nou als dit de allerlaatste zou worden. Hollen door het geweldige Keniaanse landschap. Eerst Rift Valley zien en dan … . Nog een keer door de pijn heen bijten. Tegen de adviezen van de medici in. Nog een keer al die kilometers maken voor dit persoonlijke doel. Gesteund door alle mensen die een bijdrage doen voor Football for Water. Nog een keer het thuisfront vragend aankijken. Nog een nachtje slapen. En het hoge woord was er toch weer uit… 18 mei klinkt voor mij weer het startschot.

Of toch niet? Het zweet gutst van me af. De pijn in de heup en knie houden me wakker. De onderkant van mijn voeten zien er uit als een maanlandschap. Het wordt een van de zwaarste marathons die je je voor kunt stellen. Warmte, hoogte, hoogtemeters, oneffen paden. Wie heeft dit bedacht? Ik train veel. Ik loop goed. Maar die twijfel… Die pijn… Verliest dit het van de uitdaging? Van het zweten voor water?

Wint het knokken? Het afzien. Het weten dat je het kunt. Het vertrouwen op de goede afloop. Het weten dat je het gaat doen met een geweldige groep lopers. Iedereen met een eigen missie. Iedereen die hier heel veel voor opzij heeft gezet. Langzaam maar zeker gaan we echt de serieuze voorbereiding in.

Nog ruim twee maanden. Weg met dat twijfelstemmetje. Het hoort erbij in deze fase. De uitdaging is te mooi. Alles op alles zetten om goed aan de start te staan. Alles doen om zoveel mogelijk geld op te halen voor het mooie doel. Leef. Alsof het je laatste marathon is. Leef. Alsof de volgende niet bestaat. Geef. Geef alles wat je hebt…

Steun mijn marathon, help de Keniaanse kinderen, doneer !